Ακούστε την συνέντευξη στο Κόκκινο αερόστατο!

Το καλοκαίρι του 2015 ήρθε στο mail μου το..."παρατσούκλι" της Ιωάννας Μπαμπέτα. Χάρηκα τόσο, γιατί ήξερα την Ιωάννα και τον τρόπο που γράφει. "Θα είναι σίγουρα υπέροχο" σκέφτηκα. Άλλα δε περίμενα αυτό που θα ακολουθούσε. Ο Στέφανος λοιπόν, είχε δυσλεξία. Αυτό του δημιουργούσε πολλές φορές εφιάλτες, έβλεπε τόνους να τον κυνηγούν, ενώ ήταν μονίμως αγχωμένος. Στον μικρό τότε Στέφανο, σχεδόν είδα τον εαυτό μου. Ο Στέφανος είχε δυσλεξία. Εγώ είμαι αυτιστικός. Αυτό το μάθαμε νωρίς. Ποτέ δεν τα κατάφερα με τους τόνους, και ποτέ με τις λέξεις. Αναγραμματισμοί, τραυλισμός,απομόνωση, χαοτική δυσκολία συγκέντρωσης και έντονος φόβος για τους ανθρώπους, ήταν οι δικοί μου εφιάλτες. Αυτό με προβλημάτισε μέχρι που ασχολήθηκα με την τέχνη. Τότε ανακάλυψα ότι δεν τις χρειαζόμουν πια. Τι να τις κάνεις τις λέξεις, όταν έχεις τις εικόνες; Με αυτές θα επικοινωνούσα "με τον έξω κόσμο". Με αυτές θα έλεγα ότι θέλω να πω, θα χαιρόμουν, θα προβληματιζόμουν, θα θύμωνα. Όλοι θα με καταλάβαιναν χωρίς να χάνω τα λόγια μου και να αγχώνομαι. Θα ήταν η "κρησάρα" που θα φορούσα για να μη φοβάμαι να βγω εκεί έξω.
Παρακάτω είναι η συνέντευξη που έδωσα στην γλυκιά Γεωργία Παπαδημητρίου, για το Κόκκινο αερόστατο, στο κόκκινο. Αυτό το ταξίδι με το κόκκινο αερόστατο, με τρόμαξε, γιατί δε μπορούσα τούτη την φορά να "ξεγλιστρήσω" με τις εικόνες. Η καπετάνισσα Γεωργία όμως έδωσε τον λόγο της και τον κράτησε, όπως κάνουν οι σωστές καπετάνισσες! Πέταξε χαμηλά, και μου κράτησε το χέρι. Την συνέντευξη δεν την άκουσα ακόμα και ούτε θα την ακούσω νομίζω...γιατί με τρομάζει.
Αλλά ξέρω ότι σίγουρα, όσο ήμουν εκεί πάνω, σκόρπισα μερικά από εκείνα τα κακά όνειρα, στον ουρανό.

Για να την ακούσετε, πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο
Ο Νίκος Γιαννόπουλος στο Κόκκινο